Levo tempo observando en blogs, comunidades e medios dixitais de turismo, posts facéndose eco do fracaso das centrais de reservas de destino turístico. Nalgún caso comentábase no post o anuncio da pechadura dalgunha delas, xa sexa xestionada pola empresa de promoción do destino correspondente, ou ben xestionada pola asociación de hostelería de quenda ou por ambos nalgúns casos. Nalgún deles, ata parecía que algún se alegraba, no xogo ese de o… xa o dicía eu…
Normalmente as webs institucionais de destino turístico adoitan ter tráfico, iso non se lles pode negar. O tráfico conséguese porque teñen bo posicionamento natural. Google prémiaas ao ser institucionais, teñen dominios (dirección de internet) vinculados ao nome propio do destino e ademais, cando un usuario busca información da cidade, comarca ou rexión á que ten decidido a súa viaxe, sen dúbida entra neste tipo de webs. Queres ir a Cuenca, e pinchas Cuenca en Google. E iso a día de hoxe non é pouco.
O problema é saber tocar coa tecla para pechar o círculo. É dicir, visítanche, venche en buscadores pero non reservan, non tes conversión. A explicación disto, asegúrolles que non é doada nin hai unha soa resposta. Os problemas son variopintos: primeiro ás axencias locais, turoperadores e ás OTAS non lles gusta. Métesche onde ninguén te chama: “a administración pública non está para isto”. Segundo como vas competir coas plataformas multidestino a nivel internacional ou co mesmo booking.
Outro factor é que a lexislación non che favorece e ademais depende da comunidade autónoma na que te atopes, e ata, dos cambios políticos que lles acontecen. Si sumado a todo isto, a maioría das prataformas, gastáronse unha morea de cartos en crear estos desarrollos dende cero, e logo esquécense de situalas mellor, auditar o seu e-commerce, a crise e as présas de resultados a curto prazo, pois levan a donde levan.
Si a isto engadímoslle que si os hoteis do destino non ven resultados a curto prazo pasan de actualizar o seu booking, sumado a que estas prataformas non adoitan estar cos channel manager (panel de xestión de booking hotelero) de uso obrigado para as cadeas hoteleiras, póñenselles as cousas moi costa arriba sumado todo o anterior. En resumo, un problema de competencia, lexislativo, técnico e se apúranme político – sociocultural.
A evolución de moitos destinos coas reservas segue os seus pasos por distintos derroteiros. Algúns tiraron co feito e meten o html de Booking.com na súa zona de reservas por por exemplo. Noutros casos, algunhas comunidades autónomas están en I+D+I de metabuscadores de destinos, é dicir, que vas ás reservas, e saen varias OTAS (Booking, E-Dreams, Destinia, Expedia etc), ao estilo Tripadvisor para que me entendan.
A administración conta con demasiadas trabas para poder liderar un proxecto de éxito nestas prataformas. Non é unha mala idea o facelo sobre o papel, pero o día a día as machaca. Sigo dicindo que nalgúns casos xustifícase, tanto para xerar recursos como para dar servizo, pero antes, hai que ter claro o modelo a seguir segundo o destino que sexa. Hai centrais de reservas de destino públicas que funcionan, sobre todo en Europa e menos en España. O equilibrio e colaboración entro o público e o privado pode ser unha solución, é lícito, hai sinergias, negocio e sitio para todos.
Agora ben, o xa o dicía eu… sérveme de pouco. Os destinos teñen moito potencial e o sector privado non cobre todos os ocos do sua comercialización en liña. Noutro post falaremos da parte off line, o alto coñecemento da oferta complementaria na xestión do destino e a súa comercialización (en parte xa comentado noutro post). A cuestión é atopar o camiño, oco hai.